Ақын жігіт пен парақор соттың айтысы
Ақын:
Халқыма ақын едім, шашқан жақұт,
Шалқушы ем шабыттансам дастандатып.
Сот тақсыр, аманбысыз,
бердім сәлем,
Көрейін ақиқатты аспандатып.
Сот:
Жоқ білем інім сенің көрмегенің,
Шешімі қиын істер тергегенім.
Шаруаңды білтелемей туралап айт,
Білемін текке маған келмегенің.
Ақын:
Ағаға сәлем беру арман екен,
Жақсыларды көрмекке жазған екен.
"Бір інім жүз граммды жұтамын", – деп,
Аз ғана кінәлі боп қалған екен.
Сот:
Жақсысын халық ардақ тұта ала ма?
Кіре ме береке мен құт араға.
Статьясы ініңіздің ауырлау ғой,
Сен оны аз ғана деп жұқалама.
Ақын:
Жігіт еді өз ісіне тыңғылықты,
Жүз грамм ішіп бәрін бүлдіріпті.
Бастығымен аз ғана ерегесіп,
Терезесін "Офистің" сындырыпты.
Сот:
Кемі он жыл статьяның осы мәні,
Прокурор қоспай қалай тосылады.
Бастығын ел алдында боқтаса егер ,
Тағы бір "статья" қосылады.
Ақын:
Прокурордың талайын көрдім, аға,
Тек қана өзіңізге сендім, аға.
Полиция – милициядан қайран болмай,
Шарасыздан алдыңа келдім, аға.
Сот:
Сөзіңе інім сенің сенемін ғой,
Шешетін мәселеңді төремін ғой.
Жағдайы ініңіздің ауыр екен
Беретінің көп болса көремін ғой!
Түйін:
Ақын жігіт:
Бір елдің бетке ұстар байрағы едім,
Бұлбұлдай бақшасында сайрап едім.
Қыран тұтқан қасқалар қарға болып
Жем болған құзғындарға қайран елім!
Абай Қажи.
Әулиекөл ауданы.
