«Ауылым – менің жұмағым»

Ауыл дегенде аңқылдамайтын адам жоқ шығар. Ауылдан көп жылдардан бері көшіп, алыстап кеткендерді кезіктіре қалсаң, айтатындары ауылдың тамылжыған тамаша табиғаты, балалық күнгі тәтті естеліктері. Ауылдың қасиеттілігін ұққандар үшін, әрине, туған ел, туған жер жұмақпен пара-пар.

Мен өскен ауыл Құмкешу деп аталады. Бірі білер, бірі білмес – ауылымның шетінде төбешік болып үйіліп жатқан құмдарды алғаш көргендер болса, таңданар еді.

Жел тұрса, құм көтеріле кетеді. Жаңбыр жауып өтсе, суды топырақ өзіне лезде сіңіріп алады. Жалаң аяқ жүгірсеңіз, майдай жағатын майда құм табаныңызды қыдықтайтын тәрізді. Жаз айының шіліңгір аптап шағында бір төбешіктін үстіне шығып алып, қос аяғыңызды жазып жіберіп отырсыңыз, бойыңызды бірден жібітіп, бір демалдырып тастайды. Бұл – ауыл сипатының тек бір бөлігі ғана. Туған өлке бәрінен де ыстық. Тек сол ауыл қасиетін, қадырін біреу ерте, біреу кеш ұғады.

 

Мырзабай Сералы,

А. Байтұрсынов атындағы Қостанай мемлекеттік

университетінің журналистика мамандығының

 3-курс студенті