Біз, қайда барамыз өзі?
Мен, Төлеке Әбдірахманов, бүгінде Весело-Подол ауылының тұрғынымын. Жасым жетпіс тоғызға таяса да, елдің жағдайына елеңдеп отырамын.
Жалпы, мені мазалаған екі жәйт бар: Бірі – ауылдықтар ата кәсібіміз – төрт түлік мал ұстағанымен, оның өнімін кәдеге жаратпайды. Бие байлап, сиыр сауудан сырт қалған. Ал екіншісі – ауылда ағаш азайып барады. Себебі, сырттан келгендер сыпырып әкетуде, тіпті орманымызды отайтын болды. Жұдырықтай жанымды жегідей жеп, миыма маза бермеген осы мәселелерді айтпасқа болмады. Бүйте берсек, болашағымыз ертең не болмақ? Біз, қайда барамыз өзі?
Төлеке ӘБДІРАХМАНОВ, зейнеткер.
Весело-Подол округі,
Сарыкөл ауданы.
Ақсақал дұрыс мәселе қозғап отыр. Атам қазақ әлмисақтан бір ағаш кессе, он тал еккен орнына. Табиғатқа бұлай зиян келтіруге болмайды. Ал бие сауу туралы айтатын болсам, Қостанай облысына оңтүстік жақтың халқын әкеліп орналастыру керек. Оларға дұрыс жағдай жасау керек. Сонда бие де байланады, қымыз да өндіреді олар.