ҚЫЛ ҮСТІНДЕГІ ТАҒДЫР

Өмір есігін ашқалы бері ауыр дертпен арпалысып жатқан шынашақтай Аделяның тағдыры тым аянышты. Ол – небәрі үш-ақ жаста. Бейнет жас талғаушы ма еді?! Бала болып ойынмен уанбақ түгілі шаттығы ортайған шаңыраққа оралуы мұң: ауруханадан аттап шығуына рұқсат жоқ, жансыз аппаратқа байлаулы күйінде жан сақтау бөлімінде ғұмыр кешуде. Бауыр еті балаларының күн санап көздерінің алдында солып бара жатқанын көріп, ата-ананың қасіреттен қабырғалары қайысады… Бірақ, үміт шіркін келешектен күдер үздірген бе!

    Аделя – Аслан-Диана Тынымбаевтардың жан дегендегі жалғыз қыздары. 2012 жылы Қостанай қаласында дүниеге дін-аман келген. Нәркес қана нәресте өзімен бірге жас отауға көл-көсір қуаныш енгізген еді. Әйткенмен, жаратушы бұл берекені баянсыздау, шаттықты «келте ғұмырлы» етіп пішіпті…

   

Аделяны үш айлығында қалалық ауруханаға міндетті екпе жасатуға апарғаннан кейін денсаулығы күрт нашарлай жөнелген. Шыр-пыр болған ата-ана одан ары қарайғы уақытын аурухана есігін тоздырумен өткізеді. Бақандай бір жыл бойы ақ желеңділер аты белгісіз дерттің нақты диагнозын анықтап бере алмады. Кінәратты біресе бүйректен, біресе бауырдан іздеп, қал-қадірлерінше «ем-дом» жүргізген. Ал, сәбидің сырқаты сәт санап төмен сүйрей берді.

-Дәрігерлердің еңбегін, әрекетін жоққа шығарғым да келмейді. Өйткені біздің қаладағы медицина мүмкіндігінің аса биік деңгейде емес екенін мойындамауға бола ма? Қызымыз қозғалудан, ішіп-жеуден қалғанда жүрегіміз алқымға тығылған сәт әлі есімізде, – дейді жаны жарадар ана.-Шыдай алмадық, тәуекелге бел буып, Ресейдің Челябі облысына жол тарттық. Ем қабылдасымен жағдайы жақсара бастады. Жүре алмаса да қозғалып, басын көтеріп, ойыншық ойнап, көңілімізді бір жайландырғандай болды.

    Жағдайы бір қалыпқа түскен соң балалы ана Қостанайға үйге қайтып оралады. Алайда арада айлар өте келе батпандап кіріп мысқалдап шыққан дерт қайта айналып келіп соқты. Бұл жолғысы мүлдем жан түршіктірерлік еді. Тағы да қозғалыссыз қалып, көзі аларып, ауру сезінуден ада болып, түсініксіз күйге түседі. Анасы Диананың айтуынша, ол кезде (2014 жыл – авт.) Қостанайда МРТ да (магнитті-резнонанстық томография) жоқ-тын. Амалын тауып, Аделяны ата-ана Челябіге қайта алып барады.

-Осы жолы мамандар баламыздың басын МРТ-дан өткізгенде… – деп, Диана дауысы жарықшақтанып, кемсеңдеп жылап жіберді. Кідіріс жасай тұрдық.- …Еске алудың өзі өте ауыр. Бізге «Аделяның бас миы сұйыла бастаған, ми жасушалары бұзылған» деген зілдей диагноз айтты. Медициналық тілмен айтқанда, «Апполикалық синдром». Кешігіп қалғанымызды алға тартып, қызымызды дереу жан сақтау бөліміне жатқызды. Қайғыдан қан жұтсақ та, үміттің жетегінен оп-оңай айырылғым келмеді.

   Бірнеше апта өткен соң Аделя ес-түссіз ұйқыға шомады (Кома – авт.). Дәрігерлер оған амалсыз өкпені жасанды вентиляциялау аппаратымен (ИВЛ) тыныстатады. Ең сорақы жаңалықты анасы сол кезде естіпті. Мамандар оған бұдан былай қызының аппаратсыз өз еркімен дем ала алмайтынын, мәңгілікке осы аппаратқа байланғанын жеткізген. Тіпті, күндердің бір күнінде, Челябінің «тұрғынына» айнала бастаған байғұс анаға баланың бұл реанимацияда жата беруінің еш мәнісі жоқтығын төтесінен қояды. Мойынсұнбасқа лаж бар ма? Тасбауыр тағдырдың, безбүйрек бейнеттің дегеніне көнуден басқа жол қайсы? …Одан әрі Диана ҚР Денсаулық сақтау Министрлігімен байланыс орнату арқылы санавиациялық жәрдем арқылы Астана қаласына жетеді.

-Қостанай қаласынан үзілді-кесілді бас тарттық. Өйткені олар кезінде дұрыс диагноз қойып бере алмағандықтан, елордалық медицинаға иек арттық. Қостанайдағы үйімізді сатып, түбегейлі Астанаға көшіп барғанбыз. Қазіргі уақытта баламыз сонда жан сақтау бөлімінде жасанды тыныстау аппаратының құрсауында жатыр. Қазір комадан оянған, қозғалады, ауруды сезеді, айналасына қарайды, алайда бізді таниды, толық түйсінеді деп айту өте қиын. Ояу кезінен гөрі ұйықтауы да көп,-дейді анасы Д.Тынымбаева.

    Бүгіндері Диана күні бойы жұмыс істеп, ал түн баласы уақытын Аделяның қасында өткізумен жүр. Рецепт бойынша ас-суын беріп, денесіне уқалау процедураларын үздіксіз жасап отырады. Аурухана есігін күзету титықтатып бітірген жас ананың жалқы тілегі – баласын алып шығып, үйіне әкелу. Бірақ ол үшін басыбайлы өкпені жасанды вентиляциялау аппараты керек. Оған қол жеткізу оңай шаруа емес. 4 млн. 500 мың теңге тұрады. Мұндай көлемді қаражатты табу орта тұрмысты отбасы үшін мүмкін болмай отыр. Аталмыш аппаратқа қол жеткізуге қолқабыс қыла ма деген үмітпен дәл өзі сынды тауқыметке тап болған бірнеше ана бірігіп, Д.Назарбаеваға хат та жолдаған. Жауапты Денсаулық сақтау Министрлігі жолдапты, яғни бұл өтінішті орындаудың мүмкін еместігі алға тартылған. Қазақстан бойынша Аделя сынды қаншама бала өмірін жан сақтау бөлімінде өткізуде. Өз еркімен әрі кетсе 2-3-ақ сағат дем ала алатын мұндай науқастар ауруханада аппаратқа тәуелді болып ғұмыр бойы жатуы да ғажап емес. Дегенмен, олардың жайы әлі күнге дейін назардан тыс қалып келеді, үкімет тарапынан арнайы жеңілдік бөлінбеген дерттің бірі осы.

Аделяның ата-анасы оның бар өмірінің ауруханада өткенін қаламайды. Бөтен ортада емес, туыс-жақындарының қасында, өз үйінде болғанын тілейді.

-«Қуанышты бөліссе көбейеді, қайғыны бөліссе азаяды». Қайғымызды бөлісіп, дәтке қуат болар, көмек қолын созғысы келетін жандар табылар деген үкілі үмітіміз бар,-деген тілегін айтты Диана.

Аслан мен Диана егер мейірімді жандар табылып жатса, байланыс нөмірлерімізді берерсіздер деген өтініш білдірген болатын. «Көп түкірсе, көл» деген, құрметті оқырман.  Аделяның тағдыры бейжай қалдырмаған болса, аз да болса көмек бермек ниетіңіз оянса, ата-анасының мына нөмірлерін теруіңізге болады:

87759376237 (Аслан),

 87776377731 (Диана),

Киви-әмиян нөмірі: 87776377731

 

Жандос Жүсіпбек.

Суреттерде: Аделя ата-анасымен (Челябіге бармай тұрып түсірілген); Д.Назарбаеваға жолданған хат.